Na zeven dagen veel kilometers te hebben gereden breekt op 13 juni de laatste dag aan van de North Coast 500 Road Trip. We hebben er tot deze dag zo’n 1.700 km in de UK op zitten; nog een kleine 250 km scheiden ons van Newcastle waarvandaan we aan het einde van de middag terug varen naar Nederland.

De grootste oh’s en ah’s hebben we qua landschap achter ons liggen. Deze donderdag rijden we door de Border region; qua landschap kan deze streek niet aan de Highlands tippen, maar dat wil niet zeggen dat het een saaie dag gaat worden! Deelnemers aan de Jim Clark Memorial Tour 2018 herinneren zich ongetwijfeld de avontuurlijke routes die we tijdens die trip hebben gereden. Zo avontuurlijk – onverharde wegen, sneeuw – gaat het op deze dag niet worden, maar het ochtendprogramma wordt weer een prachtige rij-ervaring.

De nadruk in de vorige zin ligt niet voor niets op ‘ochtendprogramma’. Het middagprogramma zal in het teken staan van het zo snel en soepel mogelijk naar de veerboot komen. We willen immers niet vanaf de kade de veerboot de zee op zien varen … dus de middagetappe wordt ‘via de snelste route’ naar Newcastle. Maar voor het zover is rijden we die ochtend, nadat we vanuit Bo’ness Edinburg gepasseerd zijn, via kleine slingerende B-wegen door de Scottish Borders.

Dit van oudsher onherbergzame gebied kent een complexe, roerige, niet zelden dramatische maar ook rijke historie. Het verleden van de Borders is het tegenovergestelde van het vredige landschap. De Romeinen zijn het die het woeste Caledonia met haar “barbaarse” stammen van Picten, Scythen en Brigantes isoleren. De Angelsaksische invasies krijgen hier geen vaste voet aan de grond en ook de Engelse Kroon moet talrijke slagen leveren om de trotse, onbuigzame en vrijheidslievende clans tot hun onderdanen te kunnen rekenen. Steeds vlamt het verzet tegen deze onderdrukking weer op. De verre roep naar onafhankelijkheid is tot op de dag van vandaag hoorbaar.

Door de weerbarstigheid van het klimaat, de ruige natuur en de authenticiteit van de oorspronkelijke bevolking ontwikkelde zich in deze landstreek door de eeuwen heen het unieke karakter van de huidige bewoners en de specifieke, rijkgeschakeerde, levendige en verrassende cultuur. Wie de Borders bezoekt ervaart een ‘gentler pace of life’ temidden van kronkelende wegen en rivieren, grillige valleien, smaragdgroene bossen en met heide bedekte moorlands.

Als we vanuit Bo’ness het stedelijke gebied rondom Edinburgh binnenkomen zetten we koers in zuidelijke richting, door het Pentland Hills Regional Park. Via gehuchten als Auchendinny, Temple, Tynehead, Humbie en Danskine komen we voor een aantal op bekend terrein. We rijden aan het einde van de ochtend namelijk Duns binnen. Duns, het dorp dat vooral bekend is geworden vanwege een beroemde inwoner: Jim Clark.

Jim woonde op zijn boerderij ‘Edington Mains’. Dit was de  thuishaven van deze aimabele coureur waarvandaan hij zijn wereldreizen maakte. Reizen naar Zandvoort, Warwick Farm, Surfers Paradise, Mexico City, Indianapolis, Milwaukee. Edington Mains en de Borders werkten voor hem als een anker dat hem met beide voeten op de grond hield.

Raceliefhebbers, fans, kennissen, vrienden en familie herinneren hem met veel genegenheid. Niet alleen voor wat hij kon als coureur, maar voor wie hij was. Voor velen is hij nog steeds de beste coureur aller tijden. 25 Grand Prix-overwinningen in slechts 72 pogingen, 33 pole-positions, 28 keer de snelste ronde en het winnen van de Indianapolis 500 spreken voor zich. Zeker als bedacht wordt dat diverse zeges en zelfs wereldtitels letterlijk in rook opgingen door de fragiele Lotussen waarin hij zijn successen boekte.

Als Jim op 7 april 1968 verongelukt in een Formule 2 race op Hockenheim is hij recordhouder van het grootste aantal overwinningen, pole positions en snelste ronden. Jim Clark domineerde de jaren zestig zoals later alleen Ayrton Senna domineerde eind jaren tachtig en begin jaren negentig en Michael Schumacher dat deed aan het begin van deze eeuw. De bewondering voor Jim is echter nog groter omdat hij gedurende zijn hele leven een echte heer bleef. Niet zozeer verlegen, als wel wat gereserveerd bij onbekenden of in onbekende situaties. Zijn vrienden en familie zagen zijn open en vrolijke kant vooral. Jim Clark was een absolute sportheld.

De Jim Clark Trust houdt de nagedachtenis aan Jim Clark springlevend. De Jim Clark Room werd al vrij snel na het verschikkelijke ongeluk ingericht als ‘bedevaartsoord’ voor zijn fans. Op 14 september 2013 werd tijdens de Goodwood Revival door Lord March aangekondigd dat een museum voor deze held gebouwd zal worden. In de jaren daarna is op diverse manieren geld ingezameld en beschikbaar gesteld. In de aanloop naar de 50e sterfdag van Jim in 2018 werd bekend gemaakt dat de financiën rond waren en dat de Jim Clark Room getransformeerd wordt tot een echt museum met plek voor enkele van zijn raceauto’s.

Voor de opening van het nieuwe museum zijn wij net een maand te vroeg. De verwachting is dat het museum in de loop van juli 2019 wordt geopend. Wij zullen er in ieder geval een kijkje nemen, om alvast een beetje sfeer te proeven. Desalniettemin lopen er momenteel nog een paar lijntjes om iets meer dan alleen de buitenkant van het gebouw te bekijken. Of dit lukt is nog even afwachten.

Hoe dan ook dient er aan het inwendige van de mens gedacht te worden. We lunchen daarom op het marktplein van Duns bij Hugo’s Café and Wine Bar. Die lunch vormt het afscheid van de schitterende rijwegen van Schotland. Want de laatste etappe van zo’n 125 km rijden we in een min of meer rechte lijn naar Newcastle. Om 17 uur vertrekt de veerboot terug naar IJmuiden. Op de boot zullen ongetwijfeld de eerste herinneringen al opgehaald worden….